Hai uns días, entereime de que morreu en Rianxo o Popoio. De seguro que moitos sabedes quen é, porque é un dos rostros inconfundibles da vila que asociamos sen dúbida ás festas da Guadalupe. Era unha desas persoas que sempre vías de bo humor e que lembras bailando diante da orquestra ou pasándoo ben neses días de setembro nos que o municipio se transforma e nos sentimos as persoas máis felices do mundo durante oito días.
Este ano tamén o vin, pero notábaselle apagado. Foi durante a festa da escuma. Mentres un feixe de nenos e non tan nenos se mollaban na praza e se cubrían de escuma branca, e o resto mirábamos, el permanecía sentado nun banco do Campo de Arriba, coa mirada algo perdida. Comentáranme que estivera bastante mal e que incluso o tiveran que operar. Non sei se era certo ou non, pero si sei que semellaba distinto.
Tamén me dixeron, que non sei se é certo ou non, que era un mariñeiro. Supoño que outro home deses curtidos de Rianxo, que se sabe enfrontar ao frío, á chuvia, ao sal e ás olas do mar, deses que lles gusta ir de chiquitos polos bares cando chegan á terra e que tamén sabe divertirse cando toca.
Para moitos, a imaxe que quedará en nós do Papoio non será a dese home apagado que estaba sentado no Campo de Arriba nas festas do 2013, nin a dun mariñeiro que se gañaba a vida coma moitos outros, senón a dese festeiro ao que sacaban en procesión no Día das Juadalupeñas. Un día no que de seguro se sentía o home máis feliz de Rianxo, que é como dicir do mundo enteiro. Descanza en paz, Papoio.
Fonte da imaxe: Son de Rianxo
E ti, como recordas o Popoio? Hai algún momento que lembres del ou sabes algunha anécdota? Compártea aquí.
Fotos de Rianxo 
Sempre transmitía ledicia a aqueles que tiña preto. Recordo e recordarei a súa risa contaxiosa así como a musiquiña de “Vouche dar un tantarantán” na súa boca.