Ás veces sorprende como cambia o mundo e como hai profesións que no seu día eran moi coñecidas e como hoxe en día son unha anécdota. Manuela Cándida Vicente Vicente (14/03/1921) é historia viva de como hai anos, cando non había nin Zaras, nin grandes centros comerciais a xente chamaba a costureiras que facían traballos por xornada.
“Traballei como unha mona”, coméntanos Lelucha. Foi á escola durante tres anos e despois coseu, coseu e coseu. Dende o nove anos “e toda a vida”. A súa nai tamén era costureira, así que a profesión xa estaba implantada na casa. As dúas ían aos domicilios dos veciños que as chamaban. Percorrían Leiro, Isorna e Rianxo, coas máquinas enriba da cabeza. Contratábanas por xornada, así que xa comían na vivenda dos clientes.
Foto de Xoán Antón Castro
Que cosía? Pois de todo: pantalóns, camisas, sabas, fundas para colchóns, faldas… “Ata fixen vestidos para vodas”, comenta Lelucha. Ademais, “cosía tanto coma un remuíño”. Un mesmo día podía facer catro ou cinco camisas, cortaba, hilbanaba e facía a roupa para grandes e pequenos. Despois facía remendos, poñía parches e cremalleiras.
O máximo que cobrou por xornal nunha casa foron 8 pesetas. Aos que lle ían comprar á súa casa cobráballes xa por peza.
Foto de Xoán Antón Castro
“Todo mo aprendeu a miña nai”, explica Lelucha. É máis, ela tamén puido ser profesora, xa que ían xunto dela para aprender, pero non sabía ensinar. “Tiña mal xenio, pouca paciencia e daba moito coas tesoiras na cabeza”, comenta o seu fillo.
Ademais, facía moitos outros traballos para poder gañarse a vida: ía ata as Minas de San Finx, collía ameixas, levaba leña e garuma a Rianxo a vender,… “Menos de puta, traballei de todo”, sentencia Lelucha. Xenio e figura. Que non se diga de Lelucha.
Fotos de Rianxo 
Deixar unha resposta