A verdade é sempre me sorprendeu a programación cultural de Rianxo. Cada semana sempre hai moitas e diversas actividades. E o Auditorio é un bulir de representacións teatrais, exposicións, clases maxistrais, concertos… Como traballo na Coruña e a miña moza tamén, lamentablemente só podo baixar a Rianxo cada dúas fins de semana. Por sorte, desta vez puidemos vir o venres cedo, así que aproveitamos para acudir a unha desas actividades programadas, ao espectáculo do Mago Antón.
A entrada era de balde e só había que pasarse a recollela unha hora antes da función. Foi unha mágoa, iso si, que non se enchera o Auditorio, porque a verdade é que é todo un luxo ter estas cousas, e ademais gratis. As fotos que poño no post están realizadas co móbil, así que teñen moi mala calidade. Desta vez non levei a cámara, pero para que ilustrar (de mala maneira iso si) o que conto, poño algunha das imaxes que saquei co mancontro.
No Auditorio había moitos cativos, acompañados dos seus pais. Así que a miña moza e máis eu, uns trinteleiros sen fillos, nos fomos para un curruncho, como un especime raro entre tanto pequerrecho desexoso de ver maxia. Eu sempre me considerei un neno grande, así que tampouco é que me dea vergoña. Ao contrario. Tiña moitas ganas de desfrutar. Agora, non sabía que ía ser un dos protagonistas da noite.
Pasaban uns minutos da hora programada para o comezo do show, cando a voz do Mago Antón se escoitou pola megafonía, contando que só faltaban dez segundos para entrar en escena, nove, oito, sete… Apareceu cuns tímidos aplausos por parte dos rianxeiros, así que volveu saír pedindo berros e aplausos enérxicos. Así que lle demos a benvida que se merecía e comezou a lanzar cartas ao público, provocando os brincos dos raparigos para facerse con algunha.
O primeiro truco foi un clásico. Pedíu que a xente sacase das súas carteiras un billete de 5 euros e que llo amosasen. De entre os alí presentes, como estabamos nun curruncho do Auditorio, xusto se fixou en min. A miña moza, que foi máis bicha (e que é máis vergoñenta), pasou de amosar billete ningún. Total, que grazas á maxia da súa palabra, o Mago Antón me teletrasportou ao escenario no coche de San Fernando. Teño que dicir que me parecía moi complicado estar alí enriba, porque cos focos case non vía a ninguén do público e a vista tardaba en afecerse a tanta luz.
Pero imos ao gran. O Mago Antón pediume o billete de 5 euros. Como os magos sempre teñen un truco baixo a manga, teño que dicir que me fixei ben tanto nas súas mans (bastante grosas por certo) como nas mangas da camisa. E non vin nada. Palabra. O caso é que colleu o billete, estirouno ben entre os seus dedos, e foino dobrando pouco a pouco. Nun momento dado, sen saber nin como nin por que (cousa de meigas e non de maxia), o billete xa non era de 5, senón de 10 euros. De verdade que non lle quitei ollo á cousa e non me explico como faría. Pero os cartos tiñan pinta de seren reais. E eran para min. O Mago Antón comentaba que hai uns anos transformaba o billete de 5 nun de 50€, pero tampouco me vou queixar 😉
Así que me fun para o meu asento máis contento que Falete nun buffet libre. Iso si, aínda non daba creto de que me quedara cos 10 euros. Polo que me preguntaba se ao final do espectáculo me viría o Mago Antón pedir o billete e darme o meu.
Os trucos foron sucedéndose e sempre botaba man do público para participar. Así, baixou para tres persoas collesen dunha baralla tres cartas distintas. Despois, pediulles que escolleran tamén ao azar un número do 0 ao 9 nun calendario. O número resultante foi o 269. E as cartas da baralla, tamén escollidas ao azar, eran o 2, o 6 e o 9. Pero a cousa non quedaba aí, xa que a noite anterior, o Mago Antón confesaba que soñara cun número que apuntara nunha cartolina. Unha rapaza que a estaba gardando dende antes de iniciar o número doulla e alí, oh sorpresa, estaba o 269.
As bocas abertas eran moitas. E os rapaces preguntábanse como faria. De novo cousa de meigas. Pero quen non cría nas meigas foi o seguinte “voluntario” que o Mago Antón subíu ao escenario. O home, chamado Andrés, fixo sufrir e moito ao prestixitador. Este pediulle que lle atase as mans forte, cunha corda e con varios nós. No momento no que lle preguntou se daba fe de que estaba ben atado, Andrés, solenme e como se estivese ante os amigos nun bar, dixo: “Non”. O Mago Antón díxolle que tiña que dicir que daba fe de que o atara ben, e Andrés volveu soltar: “Non dou fe”. De seguro que é a primeira vez que lle pasa. Eu non sabería onde meterme, pero o Mago Antón soubo saír ben do tema, pediulle entón que o desatase, que lle sacase as cordas e díxolle que do que se trataba era de confiar. Preguntoulle de novo: “Andrés, confías en min?”. Pero o noso veciño, que xa podía estar alí a plana maior do Reino, dixo: “Non confío”. As risas eran moitas, claro está.
Pero ante o rabudo Andrés estaba un curtido ilusionista, que lle dixo que se ían dar un abrazo. Pero entre eles, pousada nas súas gorxas, distanciaríaos unha barra de ferro. Así que a proba de confianza era ir cara o outro co ferro entre as súas gorxas. Andrés, a pesar de todo, foi cara ao mago, e o ferro foise dobrando, polo que ao final tivo lugar a reconciliación entre ámbolos dous. Pero o Mago Antón suou con Andrés 🙂
Puidemos ver moitos outros e variados trucos, como o do ovo que desaparecía e volvía aparecer nunha bolsa de plástico, ante o susto de Carlota. Ou a estupenda man que foi quen de sacar, con todo ouros e trunfos para gañar ao tute. Tamén observamos como unha gravata-cobra sacaba dun cesto xusto a carta que collera unha moza de entre o público. Ou alucinamos cando outra carta, sen un cachiño aparecía no medio dunha laranxa.
Eu estaba moi cómodo no medio dunha butaca. Inocente de min. Porque o Mago Antón dixo que era quen de adiviñar o número de serie dun billete de 10 euros. E mirou para min. Loxicamente era un truco para facerme subir ao escenario de novo. Pediume o billete, pero do que se trataba era de facermas pasar canutas ante unha guillotina. Si, si, como o ledes. Trouxo unha guillotina ben afiada con dous buratos. Nun meteu no burato de arriba un melón e no outro un cabacín. Dixo que era quen de cortar só o cabacín, que a gillotina atravesaría maxicamente o melón e só cortaría o cabacín. Pero non, cortou todo o que tiña debaixo. Como é lóxico, tiña claro que alí tiña que meter a miña cabeza. E algo de aprecio lle teño. Ata o de agora nunca vin a ninguén que lla cortase o mago nun truco. Pero pensar pensas mal. E a min a do Mago Antón recordábame moito a esas da Revolución Francesa.
Cando me pediu que metese a cabeza na guillotina, non me collía. Non tiña claro se pensar que posuía unha cabeza privilexiada ou un cabezón. Agora, e dígovolo en serio, a cabeza non me entraba na guillotina, vía moi pequeno o burato, e pensei que libraba do truco e tería que sacar outro voluntario. Pero non amigos. O Mago Antón díxome que ma ía reducir. E algo fixo, pero o caso é que me entrou a pesar de que o burato me seguía parecendo moi pequeno.
Baixo a miña cabeza estaba outro cabacín, enteiro. Pediume que recitara con el as palabras máxicas: “Pai noso que estás no Ceo…”. Dá un pouco de cague, a verdade. Así que cando día que á conta de tres tiraba da guillotina, non o pensei dúas veces e decidín sacar a cabeza antes de tempo. A xente ríase, pero porque non estaba alí enriba. Quería vervos eu a vós. É certo que o Mago Antón transformara o meu billete de 5€ nun de 10€, pero a miña cabeza vale moito máis. Ao final fíxenlle caso (aínda non teño claro moi ben por que), pero deixei alí a cabeza. A coitela xigante baixou e… sigo vivo. Teño que confesar que pechei os ollos porque non me fiaba un carafio do trebello ese. Pero a maxia fixo efecto. Menos mal.
Baixei do escenario a fume de carozo. Tan rápido que nin dos 10€ me lembraba. Pero o Mago Antón amousou de novo o billete, despregouno, foino encartando pouco a pouco ata que só era un pregue moi pequeno de papel e cando o volveu amosar… Sorpresa, eran 20€. Que moi amablemente me dou por poñer en xogo o meu pescozo (de forma literal) no truco anterior. E xuro que é un billete de verdade.
Como pasalo ben, rirte, desfrutar da maxia e gañar 15€ non está nada mal, agora estou pensando en ir a todos os espectáculos do Mago Antón. Se me saca de voluntario xa teño gañado o mes 😉
Fotos de Rianxo 
Deixar unha resposta