Esta é a historia dun amor. A historia de Juan e de Encarnación. El, de Brión, xa bebía os ventos por Encarnación dende que esta tiña 14 anos. Ela, de Rañó, deixouse querer. Nin o servizo militar nin as actuacións del como músico os separaron. Ao revés, decidiron unir forzas e compartir unha vida detrás dun mostrador. Sen horarios, sen descanso e con moita ilusión.
Ao falarvos de Encarnación Rodríguez Tubío (1926) seguramente non vos digo nada. Pero se vos falo de Encarnita todos vedes o mesmo sorriso amable e cariñoso, a súa figura miúda movéndose entre perchas, abrindo caixas e despachando.
Se menciono o nome de Juan García Domínguez (1923) haberá quen lle poña cara e haberá quen diga que non sabe quen é. Pero se digo Juan, o de Encarnita, moitos veredes o mesmo rostro bonachón detrás duns lentes grosos ou imaxinarédelo tocando o acordeón.
Encarnita e Juan ou Juan e Encarnita, como prefirades, son o xerme dunha das tendas máis coñecidas de Rianxo. Lembro de pequeno ir coa miña nai mercar o chándal para e escola. E despois, cando o rompía polos xeonllos de tanto enredar, coller alí tamén as pezas de tela para tapar os buratos. E a goma cando o pantalón afrouxaba. Fomos xeracións e xeracións de rianxeiros os que pasamos por alí. Tantas como as que entraron na súa tenda dende 1951.
O negocio inicialmente era dun irmá de Juan. “Non lle foi ben e marchou para América. E viñemos nós, a remendalo”. Despois mudaron de sitio e foron para o lugar que todos coñecemos. “A casa era igual á de Castelao”. Tanto que as propietarias eran as irmás de Castelao. Despois puideron mercala e facer reformas, nos anos 60.
Unha cousa ben curiosa é que inicialmente o negocio levaba o nome de Juan “en letras douradas. Pero a xente falaba de Encarnita, Encarnita, Encarnita. Así que lle puxemos Encarnita Moda”.
Empezaron con algo de roupa, pero sobre todo con cousas de mercería, como la, corchetes ou gomas. Había outra tenda de roupa onde está agora O Portiño e outra de tecidos no lugar do Memphis. Non había reloxo nin horarios. Traballábase de sol a sol e non pechaban ao mediodía. De feito, “primeiro comía un e despois o outro”. Aínda lembran cando tiñan unha máquina de coser e daban as 3 da madrugada sen ir para a cama.
Cando se xubilou, Encarnita dixo que non volvería pola tenda: ía levantarse cando quixera, comer, tomar a sesta… “Como queiras” contestoulle Juan, laconicamente. Así foi, pero “fíxeno 8 días e pasoume a ganar de comer, de me levantar… e dixen, diso nada”. É como unha parte de ti que non aprecias no día a día, pero que estrañas e sentes que, sen ela, perdes algo.
Algo así me pasou ao saber que a de Encarnita ía pechar. Penso noutros negocios que forman parte da pequena historia local, como a de Cándido (a libraría máis antiga de Galicia), a de Cambeses ou da Pireta e que van sobrevivindo, cada vez máis sós, rodeados de baixos que se venden ou se alugan. E penso en que hoxe seguramente consumimos moito máis que en 1951. Certo que tamén somos máis esixentes, e que en Amazon, en Aliexpress, en Boiro ou en Santiago teñen máis cousas, ou aforramos uns euros, ou… Oxalá puidese existir un equilibrio e nunca teñamos que pasear por rúas desertas, vendo carteis de inmobiliarias criando teas de araña nos escaparates. Oxalá o comercio local teña vida sempre en Rianxo.
Fotos de Rianxo 
Deixar unha resposta