Que sería de Galicia sen a súa xente? Que sería da nosa terra sen esas mans fortes, traballadoras, abnegadas e incansables que a traballaron?
Como son de aldea, sei o que é traballar coas mans, o que doen os cadrís cando un se abaixa para sachar, coller as patacas ou apañar a herba. E como sei que non é un traballo recoñecido, velaquí a miña pequena homenaxe a toda esta xente. É a miña veciña Elvina, ten 88 anos e unha vitalidade envexable. Ela simboliza coma ninguén o que é o pobo galego, o seu esforzo e amor pola terra. Nai de tres fillos, avoa de seis netos e bisvoa de dous bisnetos, aí segue co seu sacho, coma o primeiro día.
Esta foto saqueilla un sábado ás 2 da tarde, baixo un sol de xustiza. Collía patacas mentres limpaba a terra de grandes herbas. Non coñece o descanso: limpa a casa, colle herba, muxe as vacas, atende as galiñas… 88 anos, quen o diría. Saqueille as fotos a escondidas, mentres me comentaba, mirando para un lado e outro da viña baixo a que traballaba, que perdera o fouciño. Que non sabía onde o metera e que xa era a segunda vez que se perdía. Tiña claro que ninguén llo roubara: “quen ía querer un fouciño hoxe en día?”, espetoume. “Bueno, xa aparecerá”, acabou concluíndo mentres a chamaban da casa para ir comer. Moveuse pouco a pouco a un lado da viña na busca do seu bastón -“este polo menos non o perdín”- e foi camiño arriba, pequena e forte, dura e temperamental. Porque as mulleres galegas ademais de levar a casa e de administrar os cartos sempre foron as donas do campo galego.
E a aí segue, encorvada polos anos e o traballo, pero querendo dar o máximo posible para os que veñen detrás, para súa filla Esther e as súas netas. Creo que non hai amor máis grande ca ese nin sacrificio maior pola terra.
Fotos de Rianxo 