Volvo quedar con Adolfo, catro anos despois, no mesmo sitio onde o entrevistei por primeira vez: no Memphis. Son as 10 da mañá do domingo, a xente está entrando para a igrexa e, de fondo, escóitanse as baladadas do reloxo do campanario. No fío musical do bar soa Antonio Orozco. Comeza a conversa arredor dun colacao para min e dun café para el. Se nada cambia, non volverei quedar con el como candidato, porque durante a entrevista confesa que serán os seus últimos 4 anos no concello, ben sexa gobernando ou ben como oposición.
– Que balance fas destes catro anos á fronte da alcaldía?
– Foron 4 anos moi difíciles, complexos, de aprendizaxe, con equipo novo e todos sen experiencia. Pero enfrontámonos a un reto moi importante, no peor momento das administracións locais a nivel de todo o estado, cunha falta de apoio de todas as administracións, porque non había onde recorrer. Fomos quen de coller unha situación moi complicada nivel económica, cunha débeda bastante abafante. E ao longo destes catro anos, con moitas privacións, non podendo facer todo o que se quería, fomos quen de deixar un Concello mellor que no que o atopamos. Nun plano económico practicamente saneado, cun escenario a partir del 20016 moi favorable. O exemplo fundamental é o tema da débeda. Nestes catro ano pagamos 4 millóns de euros, a razón de 1 millón cada ano para un orzamento de entre 6-7 millóns de euros, unha cantidade importantísima que fomos quen de reducir ao mínimo. Todo a base de privacións, de non acometer proxectos que nos gustarían ter levado a cabo, pero mantivemos os servizos dunha maneira moi digna. Nalgunhas áreas incluso fomos un referente fronte a outros concellos moito máis potentes que nós.
“Estamos case saneados, despois de pagar 1 millón de euros anual pola débeda”
– Esa era precisamente unha das miñas preguntas: chegastes cunha débeda moi alta. Vai quedar reducida a cero?
– Non hai débeda cero; eu tampouco son partidario da débeda cero porque sempre hai problemas. Non podes falar de débeda cero, cando moitos dos teus veciños non teñen conexión de saneamento ou carecen dalgúns servizos. Pero si unha débeda asumible, que permite ser dono do teu propio destino. Dese xeito, se non nos vén unha subvención da deputación, podemos acometela nós ou poder destinar un tanto cada ano ao asfaltado. Facer plans a medio ou longo prazo era imposible ata o de agora. Os recursos que había eran limitadísimos, non había onde sacar. Cada ano vías como un millón de euros se ia para pagar o banco. Agora, ese millón podemos repercutilo en servizos, melloras…
– Que é o máis complicado de gobernar?
– Ter que dicir ás veces que non. Neste sentido, eu creo que ser oposición é moito máis fácil, polo menos pola miña experiencia, podes dicir a todos que si e nunca quedas mal. Estar no goberno, ás veces implicar dicir que non, ter que esperar, que non se pode neste momento… É moi complicado e moitas veces son reivindicacións xustas da xente. Dóeme e non me gusta. Ás veces dicir non, implica tamén a defensa dunha ética do que é público. Non podemos financiar actuacións privadas, que noutro momento si se fixeron. Teño moita xente enfadada porque se apagaron unhas farolas, moitas delas estaban en propiedades privadas. A ninguén lle gusta que lle apaguen unha farola.
“O máis complicado de gobernar é dicir que non”
– Daban a hortas particulares?
– Si. Algunha aínda queda seguramente e haberá que revisalo. Pero a xente que levaba 20 anos desfrutando dese servizo non está moi contenta con esta actuación. Non obstante, trátase da defensa duns valores que non se poden traspasar.
– Hai catro ano falabas de dar máis poder participación a colectivos a través de consellos sectoriais e tamén de orzamentos participativos, que se conseguiu disto?
– É unha materia pendente. Fixemos algunha actuación tímida, pero que é necesario potenciar. Si que se tomaron algunhas medidas que son boas e que funcionaron, como son os plenos que celebramos cada mes. O problema dos orzamentos participativos é que neste momento estaban tan ao límite que non había forma de repartir; non podemos repartir o que non hai. No que son os consellos sectoriais, aínda que si se mantivo un diálogo frutífero con todas as asociacións, tanto no eido deportivo, social e cultural, e incluso educativo, é necesario formalizar esa relación a través dos consellos de participación de cada área. Hai que dar un paso máis, o que esixe un esforzo e un traballo por parte de todos. Pero si que foi unha das materias pendentes, que hai que acometer e nas que sigo crendo.
– Un dos teus desexos era fomentar que os veciños fosen aos plenos e se implicasen co que alí pasaba. Houbo algunha evolución?
– Houbo momentos nos que, dependendo do tema, si que acudiu xente. Por exemplo o da aprobación inicial do PXOM, o do convenio colectivo… Viñeron veciños de Outeiro, en Taragoña, a preguntar polo seu proxecto, o cal é moi positivo; os traballadores da contrata do lixo, tamén, para preguntar pola súa situación. En todo caso, si que houbo momentos importantes de participación, que vexo con satisfacción. Pola categoría do noso concello, non nos correspondería máis que un pleno cada dous meses e sen cobrar máis, que é importante sabelo, faise un cada mes. E son plenos que lle dan protagonismo á oposición, porque nos pode reclamar, intervir, fiscalizarnos… Nós, sen estar na lei, instauramos isto, cousa que non se dá na maioría dos concellos da comarca.
– Houbo certa polémica polo centro de día. Por que non se dá construído?
– A responsabilidade é da Administración Autonómica. O Concello leva catro anos ofertando un terreo, ao que se engadiu tamén o Instituto Social da Marina. Teñen dúas posibilidades: ou restaurar, ou levantar un novo. Non se conseguíu nin que viñesen valorar cal das dúas opcións era a que máis podía interesar. Os centros de día e os equipamentos de maiores págaos a Xunta en toda Galicia, e xusto en Rianxo temos que pagar en exclusiva o que en outros lados o paga a colectividade; temos que pagar o dos outros, e o noso tamén o temos que financiar en exclusiva. Iso é o que nos quere deixar a Xunta? A min paréceme moi inxusto. Outra cousa é que o Concello fose hostil ou se desdixese. Pero hai 10 correos dirixidos á conselleira, pedíndolle que me reciba, para falarlle dos terreos para o centro do día. Non o conseguín. E a miña sorpresa é que chego un día a unha asemblea que xestiona os centros de día e as escolas infantís e pretenden que ademais Rianxo pague por mandar fóra as 20 persoas que temos noutros centros, 3.600€ por cada unha. Por riba de castigarnos sen o centro, pretenden que paguemos por mandalos a outro concello. O xerente dime que non pode haber un centro de día en todas as localidades. Efectivamente, pero igual sobran os centros dalgunha desas localidades, porque Rianxo ten masa propia, usuarios de centro de día suficientes para poder sostelo. En todo caso, vin que hai un cambio de actitude: vin na prensa unha reunión da conselleira coa concelleira do PP e candidata á alcaldía, onde se formulan a revisión. Sen mencionar con que esa é unha situación que xa se deu hai varios anos, pero se hai un cambio de opinión e están dispostos a revisalo, benvido sexa. A oferta segue en pé, coa mesma lealdade que houbo, o que é aplicable aos centros de maiores. Nos outros lados quen os paga é a Xunta, e aquí non nos deixan máis opción que pagalo nós, de aí o traballo que estamos a desenvolver no edificio do antigo Liceo. Teremos paciencia, pero pido que haxa lealdade entre institucións.
“Por riba de castigarnos sen centro de día, queren que paguemos 3.600€ por cada persoa que temos noutros centros”
– Que haxa un centro de día en Rianxo é unha cuestión de cores políticas?
– Ao final parece que nos leva a ese tipo de escenario, tanto aquí como alá deberíamos pensar nos veciños.
– Si, pero é estraño que a conselleira non che queira recibir a ti e si o faga coa oposición.
– Raro é que non queira recibir a un alcalde. En todo caso, quédome con positivo, coa idea da conselleira de incluílo na planificación, un compromiso débil pois ela tamén se vai someter ás urnas no ano vindeiro e pode cambiar. Eu espero que sexa algo que blinden. O que si, dáme medo que usen como moeda de cambio os nosos maiores porque traelos para aquí implica desaxustar a asistencia dalgún dos centros de día xa creados.
– Hai máis consellería, secretarias ou organismos da Xunta que non queiran recibir ao concello de Rianxo?
– No. Esta situación foi única. O que si, en dúas ocasións entrevisteime cos responsable da dirección ou secretaria xeral polo tema do centro de día, así que saben que cedíamos os terreos. Por outra banda, aínda que o centro de día é importantísimo, ao aliviar as viaxes de boa parte da nosa xente e é fundamental que o teñamos, estamos falando de non máis de 40 persoas. Nós ademais necesitamos o equipamento para o día o día, para os centos de maiores do noso concello, de aí que tamén faga o mesmo fincapé no centro dos maiores. Son fundamentais e complementarios os dous. Eu alégrome dese cambio de opinión, paréceme unha maneira moi boa de facer oposición, como a que fixo o BNG no seu día cando estabamos gobernando na Xunta. Nin se nos pasou pola cabeza negarlle servizos a Rianxo, ao contrario, lembro o da escola infantil, estando Quintana na vicepresidencia, ou os fondos da área de rehabilitación cando estaba Encarna Otero e Daniel Pino. Nós estabamos na oposición e trouxémolos aquí, era o noso traballo en positivo.
“Valoro o talante e o ton da oposición”
– Como valora o traballo actual da oposición?
– Eu o que máis valoro é o talante: os plenos son tremendamente educados, non hai insultos. O ton institucional é moi positivo, como debe ser o traballo entre grupos de oposición e goberno. O que si voto de menos é, en certos momentos, maior implicación. Son estilos distintos. Nós estamos aquí para traer servizos, independentemente da cor política. Tampouco quero pensar que algunhas actuacións estiveran paradas estes anos porque houbera un alcalde diferente. Non estaría ben e será eticamente rexeitable. O que si, non se ve que a Deputación mimara especialmente a colectivos de Rianxo en axudas estes anos. No caso da pista polideportiva do Araño, recordo unha reunión onde practicamente se comprometen a facelo eles, e ao final tivemos que asumir nós un 80% do custo.
– Non propuxeron nin levaron a cabo iniciativas nestes catro anos?
– Non, máis que verbais. Aquí nós estamos de paso: este ano está un, o próximo ano vén outro…, Pero somos persoas que queremos vivir aquí e debería haber entendemento, buscando calidade de vida para todos. Cada un ten o seu papel, sendo positivos, eu creo que hai camiño para ser oposición doutra maneira.
– Como foi o camiño de desenvolvemento do PXOM?
Foi complicado. Por uns meses non acabamos o proceso. Digo uns meses, porque a nada que se faga o traballo, ao longo deste ano 2015 pode quedar finiquitado. A nada que mires en internet e metas a busca “PXOM concello” ves que estamos a falar de procesos interminables, ás veces de 11 ou 12 anos. Dous mandatos é moi frecuente para sacalo adiante e a nós apenas nos faltaron uns meses. Creo que hai un traballo rigoroso feito. Se volves á vista atrás, pensas “Perdín uns meses preciosos decidindo se era necesario mandar cuns meses de antelación os informes á Xunta”, perdemos uns meses preciosos porque a cartografía, que se pensaba que estaba ben realizada dende o 2007, pois non o estaba e foi necesario iniciar un novo proceso e incorporar máis cartografía. Son meses de atraso que agora me encantaría ter, pola satisfacción de poder acabar este proceso. Son catro anos e pico, no tempo non é nada, pero si que é importante que a eiva de 30 anos que había no planeamento está a piques de solucionarse. Sexa quen sexa quen o aprobe, o mérito é de todos. Custou, detrás hai un traballo rigoroso, gustaríanos dicir que si a todo, pero tamén hai que dicir que non e hai un marco xeral no que ten moito que dicir a Xunta de Galicia e que nos constriñe. Así que vai haber determinadas cousas que non están ou non van estar no plan. Moitas delas vanse resolver vía alegacións, incorporando esas propostas.
“O PXOM ten detrás un traballo moi rigoroso e só lle faltarían un meses para telo aprobado”
– Cantas alegacións houbo?
– Un milleiro aproximadamente, que se van responder ao longo destes meses, resolvéndoas para ter o documento listo cara a finais deste ano, ser remitido á Xunta e sometido á aprobación plenaria. Están agora chegando os informes dalgunhas administracións, case todos, máis os dos concellos limítrofes. Goberne quen goberne, creo que aí queda un planeamento que é axustado á lei que a Xunta ten, que é a que marca o escenario global e ata onde se pode chegar e o que podemos facer. Intentamos ser un pouco ambiciosos, darlle unha volta ás cousas difíciles, pero que está dentro do marco establecido.
– Cres que foi un erro comunicar a entrada en Serra do Barbanza antes de ter todo pechado?
– Non considero que fose un erro, por canto se tomaron as decisións políticas. O que si, hai un certo retraso por cuestións alleas ao Concello e hai uns atrancos económicos. Non senta ben que Rianxo marche, polo que ten de simbólico que haxa un concello que se saia da norma, do sistema global no que están todos e que queira apostar por un sistema novo. De aí que estivésemos ata a última hora pelexando polo que eu considero que son unhas condicións económicas beneficiosas. Hai unha man negra interesada en que Rianxo non se beneficie ao 100% dunha rebaixa económica. No seu momento había unha batalla xeral, que coincidiu co intento de Sogama de someter a todos os concellos de Galiza ás súas propias normas, da Xunta de impoñer unha subida desproporcionada e da obrigatoriedade de permanecer nese sistema. Pero hai vida máis alá de Sogama. Intentamos seguir outro vieiro. Agora xa está aprobado polo concello de Rianxo e polo plenario de Serra do Barbanza. Se non se produciu aínda a integración concreta foi por un tema de responsabilidade do Concello: a pouco tempo como estamos das eleccións a min non se me ocorre facer un investimento importante e cambiar todos os contedores de Rianxo. Por iso, por prudencia e por honestidade non vou mercar 500 ou 600 contedores e deixalos aí, cando só serven para os camións de Serra do Barbanza. Decidimos agardar uns meses para entrar, á volta das eleccións. Pero o retraso non foi pola nosa culpa, senón da outra parte, por negar os rebaixas económicas. Tivemos que “racanear” ata última hora, buscando a mellor rebaixa, para que o sistema sexa sostible. Aos rianxeiros non lles vai custar nin un céntimo máis entrar aí. Non gustou o exemplo que demos de que un concello coma o noso marchase.
“Hai unha man negra interesada en que non entremos en Serra do Barbanza. Négannos 80.000€ do que se recolle no contedor amarelo”
– Que implicaría o cambio a Serra do Barbanza?
– De entrada un cambio de todos os contedores, porque serían de carga lateral, e non traseira, como é ata o de agora. Tamén hai un sistema de recollida diferente. Isto tradúcese no cambio dun turno, na incorporación dos traballadores que hai aquí. Sobre a mesa está que podíamos recibir 80.000 euros do que se recolle no contedor amarelo, dos plásticos que se recollen e se venden. Pois esa parte négannola, cando me consta que se paga a nivel galego. E se nos permanecemos en Sogama si que nolo pagan, e se non estamos en Sogama non nolo pagan. Así que hai unha certa chantaxe con esta historia que nos obrigou a intentar falar de temas máis concretos a nivel económico e de rebaixas. Agora, temos os recursos para facelo e o cambio vaise producir, mellorando ademais moitísimo a situación da plantilla. E se non, os que veñan tomarán a decisión: entrar en Serra do Barbanza ou ben sacar un novo concurso. Esa será unha cuestión dos primeiros meses do goberno. Eu non esperarei, xa que o acordo está tomado e intentaremos facelo xa.
– Pero cal é a diferenza entre a xestión do lixo entre Serra do Barbanza e Sogama?
– O lixo entra nunha cadea de traballo individual, cuns operarios que o clasifican e separan o orgánico do amarelo. A parte dos plásticos, bricks e cartóns vai a uns determinados depósitos e a orgánica vai a outra zona na que se vai acumulando, vaise aireando, dáselle un aporte de auga, dáselle voltas, ata que se converte en compost. E na outra parte fan o que o resto: vender o plástico, o vidro e o cartón. Logo hai unha parte chamada de inertes, que non se poden aproveitar e que se mete nun sistema moi semellante ao de Sogama, pero a cantidade que non se aproveita é moito menor. Iso amoréase e tápase, como en calquera outro vertedoiro.
– Hai pouco lemos no xornal a noticia de que o Valedor do Pobo valorou de xeito negativo o Concello por non conceder unha axuda de emerxencia social polo pagamento do aluguer a unha parella ameazada por un desafiuzamento. Como valoras isto?
– O que non di a noticia é que esta persoa tardou 12 meses en recibir a axuda do Risga. Nós o que pretendíamos era dicir, vale, nós pagamos, imos darlle unha axuda de emerxencia social para o alugueiro, pero queremos saber cando vai rematar. Imos ter que darlle unha axuda vitalicia, 12, 24 meses…? Queríamos saber durante canto tempo, que o Valedor se dirixira tamén á Xunta de Galicia intentando saber canto tardaría a axuda da Xunta, porque non é o mesmo dar unha axuda social un mes, que 12. En ningún momento conseguimos nin que o Valedor nos dera unha data de referencia, nin que a Xunta nos indicara se o Risga estaba ou non para pagar. E tardou 12 meses, polo que o sistema é bastante perverso. Pero aprendemos desa situación, vimos que o valoraron negativamente e trataremos actuar doutra maneira en casos semellantes. Xa digo que todo isto naceu por descoñecer durante canto tempo sería esta axuda, aínda que hoxe en día iso está solucionado e desfruta xa do Risga.
“Aprendemos da queixa do Valedor do pobo e actuaremos doutra maneira”
– Unha das decisións durante este mandato foi sacar os cartos das contas de Novagalicia (actual Abanca) polo tema das preferentes. Era unha medida de presión?
– Ao final, co anuncio, coa presión e coa xestión que se fixo dos casos dos afectados a nivel positivo, chegando a acordos con eles, vendo que a mobilización se reducía e os afectados accedían aos cartos das preferentes, tamén afrouxamos a nosa presión sobre as entidades bancarias. Polo que ao final non chegamos a romper totalmente coa entidade. Si que foi oportuno e volveriámolo a facer, como tamén ameazaríamos con retirar as contas se houbese problemas cos desafiuzamentos. Con Abanca, afortunadamente, a situación foi reconducíndose para satisfacción de boa parte dos afectados. De aí que non chegase a sangue ao río.
– Ser presidente no seu día do comité de empresa do concello de Santiago tivo algo que ver en que se firmase un convenio colectivo cos traballadores de Rianxo?
– Eu creo nas relacións laborais, en que todas as empresas teñen que ter un convenio colectivo. Non é normal que o concello de Rianxo carecera del. Creo na necesidade de que existan sindicatos para cimentar a participación na empresa e ser no seu día presidente do comité en Santiago foi consecuencia diso. Iso deume unha certa perspectiva da outra parte, de cales son as súas inquedanzas e problemas, de aí que chegásemos a acordos fáciles, porque creo que hai cousas que son xustas para os traballadores. Hai cousas que case llas ofrecía eu, pero que non son discutibles: se nós temos un problema de xente para cubrir determinados turnos de traballo, é un problema do Concello, non dos traballadores. Como van abrir 24 horas se hai dous traballadores para atender un determinado equipamento? É un problema da administración, non dos obreiros. Agora, hai temas que me gusta que se cumpran, como o da asistencia, que se cumpran os horarios; aí gústame ser moi rigoroso. Máximos dereitos, pero tamén máxima responsabilidade. Non hai cousa que máis me “repatee” como representante sindical que as baixas finxidas ou estas historias que, sen ter dereito a elas, se disfrazaban. Dereito de folga si, pero con todas as consecuencias, non folgas encubertas ou cousas raras. Non se dan en Rianxo, evidentemente, pero si que o vin nalgún sitio.
– Nestes comicios vaise presentar un novo partido, polo que concorren catro formacións distintas. Como cre que van ser os resultados?
– Creo que o escenario vai ser complicado, con independencia de que se presentasen tres ou catro. Sei que nós fixemos un traballo honesto, intentando ser referentes nalgunhas materias, como na de cultura, mantendo as prestacións sociais (cando había recortes dende outras administracións), a nivel deportivo… Pero sei que hai baches aquí ou alí, que non se chegou ao 100% do saneamento, que se está a reclamar o centro de día… e son cousiñas que están aí. A xente sei que valora a traxectoria de cada un, ao ser catro grupos o escenario complícase para todos, para conseguir maioría. Nós, nestes catro anos, demos proba de que se pode gobernar con outras formacións, fomentando o diálogo, polo que isto fai viable un proxecto en común que se chama Rianxo. Agora, estou moi contento co equipo que estamos confeccionado, con cambios importantes nos postos de saída, que van dar moito xogo político e de traballo. Ese é o aval do Bloque, co que nos presentamos ás eleccións, e agardamos poder continuar.
“Teño a mágoa de non ter como contrincante a Carlos Gey, que foi moi honesto e moi traballador”
– Teño que preguntar por un compañeiro de viaxe nestes catro anos, por Carlos Gey, que faleceu hai pouco de maneira sorpresiva e impactante.
– Si, foi moi sorpresivo porque non houbo ningún indicio ao longo destes catro anos de que puidese estar enfermo. Quero valorar sobre todo o seu traballo, a súa honestidade co acordo de goberno e co goberno. Nese senso, foi moi bo compañeiro de viaxe, realizou moitas horas de dedicación ao concello, moitísimo traballo a prol de Rianxo. Queda a mágoa de non telo como contrincante agora, na campaña electoral, porque era unha referencia a nivel de traballo, foi moi honesto. Agardamos que quen veña sexa igual e entenda que isto é un proxecto colectivo.
– A contrincante que repite é Vanesa Martínez. Como a definiría?
– É unha persoa con tesón, que leva varios anos dedicados á opisición. Moitas veces iso desgasta, pero vexo que ten moito ánimo e que continúa con moita forza defendendo un proxecto político. Non sei se é a segunda ou terceira vez que lle toca facer un traballo de oposición e é algo moi de valorar, porque todos os que formamos parte das listas temos unha grande entrega. Detrás hai moita vocación de servizo, non hai pretensión económica, vas movido por unha idea de proxecto político de Rianxo, que te leva a ocupar boa parte do teu tempo libre e da túa actividade. Non na alcaldía, evidentemente, que nestes últimos catro anos para min foi un exercicio profesional, pero si na corporación, que non se moven polos cartos. Detrás hai moito traballo político e é moi positivo que haxa xente que se entrega unha e outra vez a esta tarefa. Ademais, Vanesa mantén sempre un ton moi prudente, nada descalificativo e oxalá siga a ser Rianxo un exemplo nese senso.
– Por que os rianxeiros cre que o deberían votar ou devolverlle a confianza?
– Creo que se fixo un traballo honesto, de formiga, de intentar encaixar. E houbo pezas que non encaixaron nestes catro anos, pero que están a piques de facelo. Houbo proxectos que quedaron no tinteiro por dificultades ou porque o tempo non deu de si. Houbo proxectos que quedaron no tinteiro que sería unha pena non podelos executar, como o PXOM, o centro dos maiores, o concurso para o alumeado público cunha oferta nova, o tema da xestión do lixo… Faltaron só uns meses. Pero quedan cousas feitas tamén moi importantes. Aí está o caso do auditorio, que antes só abría polas mañás e que hoxe é un referente na comarca de actividade cultural e cos mellores espectáculos de teatro e de música de por aquí, cun horario de apertura amplísimo, incluso durante a fin de semana. Creo que isto se valora positivamente. Ademais de todas as actividades deportivas que se fixeron, como a Regata de Kayak, que este ano celebrou a segunda edición; en decembro foi a terceira carreira pedestre… Houbo cousas que, nun escenario difícil, se mantiveron, como foron as axudas ao deporte. Vaise celebrar tamén a feira do libro que por terceiro ano recunca aquí, moi apetecida por todos, porque este ano tamén vai a Ribeira, que levaba tempo detrás dela. Ademais, agora ben o escenario bo: despois de ter pagado tanto pola débeda, polo menos gustaríame poder ver como frutifican determinados proxectos que necesitaban dun pequeno empuxe económico. A maiores das axudas ao deporte, mantivéronse as axudas a determinados colectivos sociais. Ata Cáritas, afastada a nivel ideolóxico de nós, desfruta dun local municipal para facer a súa actividade.
“Pase o que pase, este será o meu último mandato”
– De repetir na alcaldía, presentaríase unha terceira vez?
– Non. Teño dúas cousas claras: este será o meu último mandato, tanto se estou no goberno como se estou na oposición. Creo que nós estamos aquí para dar servizo; levo xa 8 e aínda acumularía outros 4, polo que 12 anos xa serían suficientes para desenvolver un proxecto e hai que deixar paso a outra xente. Despois veñen os problemas, vén o acomodo e os malos vicios. Somos perfectamente substituíbles. E a outra cousa que anunciarei é que deixo o cargo como deputado provincial; entrei de rebote, substituíndo a un substituto dun substituto. Fíxeno porque non quedaba case máis remedio, porque non había máis suplentes no Bloque, pero non repetirei. Non quero dedicarme a isto sempre, porque teño o meu posto de traballo, que foi a onde dixen que volvería para rematar a miña vida laboral. E se teño a sorte de repetir á fronte do goberno de Rianxo estes catro anos, aproveitareinos ben, e se teño a sorte de estar catro anos na oposición, tamén os empregarei ben para fiscalizar o labor do Concello. E pasado ese tempo, creo que xa sería suficiente para completar un ciclo. Eu non son deses políticos lonxevos nos postos.
– Últimas preguntas, de xeografía. Sitúa estas aldeas en cada parroquia. Quintáns?
– Está en Isorna
– Fachán?
– En Taragoña.
– Rial?
– Rial tamén está en… Leiro.
– A Devesa?
– Está en Asados.
– Carballal?
– Está do outro lado do río, no Araño
– E As Cortes?
– Están aquí, en Rianxo.
Fotos de Rianxo 
2 Respostas a “Entrevista a Adolfo Muíños, candidato á alcaldía de Rianxo no 2015 (parte 1)”